kum ntomtom

Alweer bijna eind november en dat betekent dat ik alweer over de helft ben van mijn 6 maanden werken in het ziekenhuis. Omdat Lauren en ik, begin november alweer ongeveer 3 maanden aan het werk waren, hadden we besloten een weekje vrij te nemen om eindelijk even goed bij te komen. Omdat we zo moe waren van het vele werken, hadden we besloten naar het noorden af te reizen, naar Mole National Park en daar praktisch de hele week door te brengen. Hopende dat we op die manier bij konden komen van alles, en misschien zelfs tijd zouden vinden om nog wat aan een blog te schrijven (wat duidelijk niet is gelukt). Omdat de reis naar Mole National Park ongeveer 8-9 uur zou duren, hadden we van te voren besloten een tussenstop te maken in Kintampo, om daar de watervallen te bezoeken en een nacht te overnachten. Na bij de watervallen te zijn geweest, was het plan eigenlijk om lekker aan een tafel in het gras bij het hotel, onder genot van een biertje en een spelletje, te relaxen. Maar die rust was ons niet gegund, want we zaten nog nauwelijks, of 2 mannen kondigden aan dat ze bij ons aan tafel kwamen zitten. Uit dit voorbeeld wordt het nog eens pijnlijk duidelijk, hoe in Ghana in het algemeen vrouwen nog steeds erg weinig power hebben om zelf iets te beslisssen (iets wat ik bijna dagelijks in het ziekenhuis zie).  Deze beste mannen wilden, zoals praktisch alle mannen, onze vrienden zijn en natuurlijk hoort daar het uitwisselen van telefoonnummers bij. Een van hen bleek een chief te zijn, die overig erg weinig Engels sprak, en dus sprak vooral zijn rechter hand, Joe, voor hem. Niet veel later kwam ook zijn andere rechter hand aanschuiven. Ze vertelden dat ze op weg waren naar de Miss Cultural Pageant verkiezing van Kintampo en nodige ons ook uit. Gezien wij net aan ons bier en spelletje zaten, gaven we aan dat zij al konden gaan en dat wij wel later zouden komen. Er werd ons wel op het hart gedrukt dat we echt moesten bellen. Omdat we geïntrigeerd waren geraakt over dit culturele evenement, zijn we even later toch ook die kant op vertrokken. Bij aankomst leek het een redelijk groot feest met enkele honderden mensen. Omdat we helemaal achteraan stonden en als blanken steeds meer de aandacht trokken, besloten we dat het misschien toch wel fijn was om onze nieuwe vrienden te bellen. Niet veel later werden we door Joe opgehaald en verder we naar voren geleid, en nog verder naar voren, en nog verder naar voren, totdat we helemaal vooraan het publiek stonden en ik rechts, precies midden voor het 'podium waar het allemaal plaats vond' de chief zag zitten. Voor we ook maar iets konden doen zaten Lauren en ik ieder aan een kant van hem. Super ongemakkelijk, vooral omdat er ook continu foto's van ons werden gemaakt. Maar ook een geweldige ervaring, omdat we zo vanaf de eerste rij de verschillende dansperformances konden zien van de verschillende stammen uit de omgeving.

Deze chief en zijn twee rechter handen laten ons de rest van ons verblijf in Ghana waarschijnlijk niet meer met rust, want de volgende dag werden we mee op excursie genomen naar het dorp Kunsu, waar hij chief is. Hier werden we onder meer rondgeleid door zijn paleis, en in de omgeving rond het dorp naar wat mooie grotten waar onder andere vroeger de slaven werden vast gehouden, of juist de vrouwen en kinderen in veiligheid werden gebracht. Daar leerden we ook dat de chief niet alleen een hoog aanzien heeft door zijn titel, maar dat hij ook verschillende taken heeft als bemiddelaar, politie, burgemeester en soms zelf een soort van rechter. Maar niemand die hem direct zelf om zijn gunsten mag vragen, dat moet altijd via een woordvoerder gebeuren. Gelukkig zijn wij speciale gasten en mogen dus wel direct met hem praten (voor zover dat gaat met zijn gebrekkige Engels) en zijn we ook uitgenodigd om 25 november naar het Yam festival te komen. Dit is een groot traditioneel feest waarbij het yam seizoen (een soort van lokale wortel met veel koolhydraten misschien best vergelijkbaar met een aardappel) wordt geopend. En ook zijn we al uitgenodigd om een nog groter yam festival bij te wonen in een grote andere plaats op 21 februari. Bovendien krijgen we nog regelmatig belletjes waarin ze informeren of het wel allemaal goed met ons gaat. Een bijzondere 'vriendschap' is het in ieder geval al zeker. En op de terugweg van Mole National Park naar Berekum, moesten we natuurlijk ook weer langs komen in Kintampo, waarbij we werden voorgesteld aan andere chief's en mee werden genomen naar een Monkey Sanctuary.

In Mole zelf hebben Lauren en ik het er echt even van genomen door alle rust te pakken, waarbij we enkele dagen in Mole Motel verbleven en onszelf hebben getrakteerd om 2 nachten in een super deluxe lodge (Zaina Lodge) te verblijven. We hebben enkele safari's in het park gedaan, waarbij we onder andere olifanten hebben gezien, wat antilopen, maar vooral ook veel interesse hebben getoond in de mooie vogels. Verder hebben we niet veel meer gedaan dan uitgerust en lekker bij het zwembad gelegen. Wie ons echter niet met rust lieten waren de muggen, we zijn beiden vol met muggenbulten terug van vakantie gekomen ondanks de Deet (mosquito repellent = kum ntomtom) die we veel hebben gesmeerd. 

In het ziekenhuis is het soms nog erg zoeken naar de beste manier om hier te werken, door de taalbarriere, de drempel die verpleging soms voelt bij ons Obrunis en omdat we altijd moeten vechten voor een plekje tussen de specialisten en de andere artsen. Zeker nu ik op een nieuwe afdeling sta (momenteel bij de gynaecologie), ben ik weer helemaal van vooraf aan moeten beginnen om het vertrouwen van de verpleging te krijgen, wat ontzettend veel energie kost. Toch merk ik ook wel dat ik daar soms meer waardering krijg, omdat mijn kennis behoorlijk groot is. En momenteel vragen ze me er altijd direct bij als ze (met de net nieuw binnen gekomen bedside ultrasound) een echo willen maken bij een zwangere. Helaas betekent dit soms ook dat ik de betreffende beslissing moet maken of een kindje nog leeft of niet (een verantwoordelijkheid die ik in Nederland nooit heb gehad), en of de zwangerschap dus moet worden beëindigd. Gelukkig zie ik nog steeds meer levende kinderen geboren worden, dan niet levenden. En op de operatiekamer is iedereen blij als ik de keizersnede doe, omdat dat zo snel en netjes verloopt (met dank aan alle gynaecologen in het ZGT die me daar zo klaar voor hebben gestoomd). Ik merk echt dat ik me bij de gynaecologie als een vis in het water voel, maar in het ziekenhuis in het algemeen dus niet altijd...

In onze vrije tijd doen Lauren en ik ook nog genoeg andere dingen om onze tijd hier zo leuk mogelijk te maken; zoals kappertje spelen waarbij ik Lauren's haar een 5cm korter heb geknipt (want moeilijker dan een keizersnede kan dat toch niet zijn?!?), spelen met de buurmeisjes (die nu praktisch iedere dag bij ons op de stoep staan om te komen spelen met ons haar, of om met Peanut te spelen/wassen) en taarten bakken (voor de surprise birthday party van een collega). Hierdoor vliegt de tijd voorbij. Ik heb nog maar iets meer dan 2 maanden te werken in het ziekenhuis en dan ben ik hier al klaar. Ik hoop dat het me lukt de tijd en motivatie te vinden om nog een aantal blogs te schrijven (dan die ene per maand zoals nu het geval is) voor die tijd.

Zie voor alle foto's het album Vakantie Kintampo/Mole en maand november en filmpjes onder video's