Obruni

13 augustus 2021 - Berekum, Ghana

Ik ben alweer ruim 1,5 week in Ghana, waar blijft de tijd?! Al zoveel hier gezien en meegemaakt, en toch lijkt het toch ook nog maar gisteren dat Lauren en ik op Schiphol stonden waar we door familie en vrienden werden uitgezwaaid. Zoals altijd viel het afscheid zwaar, maar voor mij persoonlijk dit keer misschien toch net iets minder zwaar dan voorgaande keren, omdat ik dit keer van één iemand geen afscheid zou hoeven nemen, en dat was van Lauren zelf. 

De eerste dagen in Accra vielen wel wat zwaar, de stad was anders dan ik me had voorgesteld (Ghana zou immers beter ontwikkeld moeten zijn dan Mozambique, dus dat verwachtte ik ook terug te zien in de hoofdstad). De hoofdstad had geen duidelijk cementen centrum (zoals bijvoorbeeld in Mozambique); veel gebouwen waren in slechte staat, naast wat betere gebouwen staan ook metalen golfplaten huisjes, overal ontzettende drukte op straat en van een goede verharde weg stond je 2 seconden later weer op een zandweg. Bovendien heeft corona ook duidelijk wel zijn bijdrage gehad in het meer vervallen raken van restaurants en andere toeristische plekken. Een zeer confronterende eerste indruk, en toch ook fijn te zien hoe vriendelijk de mensen op dit continent toch altijd zijn (en hoe minder ze hebben hoe groter de vriendelijkheid).

Maar goed, nu staan er al 2 alinea's op papier, en is het begin van deze blog misschien een beetje in mineur begonnen, terwijl dit een leuke reis/ervaring moet gaan worden. En het tij is inmiddels gekeerd, en ik kan nu ook oprecht genieten van het leven hier. Daarbij was het wel nodig om twee dagen in een afgelegen oord als Cocoa Village aan Lake Bosomtwe te verblijven, waar we genoten van dat we ruim 2 uur van te voren moesten doorgeven wat we wilden eten en sommige dingen op de kaart ook niet aanwezig waren, omdat het er het seizoen niet voor is of omdat het simpelweg op is. Zo fijn om te horen dat er niet altijd van alles in stock is, en dus ook veel wordt weggegooid omdat het over de datum is, of dat dingen van heinde en ver moet worden geïmporteerd. Je hebt het gewoon te doen met de spullen die er voor handen zijn. Maar nu dwaal ik wat af, Lauren en ik hebben dus eerst 2 dagen heerlijk aan het meer doorgebracht, met praktische geen andere toeristen, beetje in de hangmat luieren en vooral ook veel spelen met de pup genaamd Polite (zie foto's). Een geweldige manier om de eerste indrukken te laten bezinken en weer even stil te staan dat we hier voor 6 maanden in dit land gaan verblijven, dus ons ook zullen moeten aanpassen en accepteren dat dingen hier gewoon heel anders verlopen. 

Na twee dagen bijkomen aan het meer, begon de lange dag rijden naar Berekum. De weg langs het meer zelf, die we op de heenweg met samengeknepen billen hadden genomen (want de weg was meer voor een 4x4, terwijl onze Toyota Rav4 helaas geen 4x4 aandrijving heeft, hoewel hij er wel zo uit ziet), leek op de terugweg lang zo erg niet meer. En het stuk onverharde weg van Lake Bosomtwe naar Kumasi was helemaal een lachertje geworden. In Kumasi, de op een na grootste stad van Ghana en ongeveer 3 uur rijden van Berekum, hebben we nog een tussenstop gemaakt om groot inkopen te doen voor spullen die we verwachtte niet meer in Berekum te kunnen halen (denk aan chips, kokosmelk en koffie). Na deze korte tussenstop zijn we direct, zonder grote problemen doorgereden naar Berekum. Het enige oponthoud tijdens onze reis waren de vele politieblokkades op de weg, waar we met name vaak bij mannelijke agenten niet direct mochten doorrijden, totdat we ons Ghanese nummer hadden gegeven. Want ja, wie wel er nou niet opscheppen bij zijn vrienden dat hij het nummer van een blanke dame heeft.

Bij aankomst in Berekum kregen we een warm onthaal van onze collega Sanne, die er nog voor 6 weken zal zijn, en het meest hartelijke en onverwachte onthaal was misschien wel door ons nieuwe huisdier: Peanut. Wat een heerlijk lief en gezellig beest (naar blanke mensen dan, ze heeft het niet zo op onze zwarte, mannelijke collega's. En ik maar denken dat honden kleurenblind waren en alleen mensen discrimineren...). Alsof dit welkom nog niet genoeg was, zijn we dezelfde avond nog mee gegaan naar een feestje met onze lokale, Ghanese collega's. Daar werden bepaalde cultuurverschillen alweer snel duidelijk, maar daar zal ik in een volgende blog wel meer over uitweiden. Het ijs werd uiteindelijk gebroken, toen ik als Obruni (=blanke in het Twi. Twi is naast engels de belangrijkste taal in Ghana en word vooral in deze regio gesproken en komt oorspronkelijk van het Ashanti volk), al snel op de dansvloer mijn combi van Afrikaanse en Latin moves liet zien. 

Helaas moesten we ook snel aan de gang in het ziekenhuis, waarbij ik even moet terugschakelen in het Afrikaanse tempo. Na nu zelf al een aantal jaar als arts in Aruba en Nederland te hebben gewerkt, weet ik wat aanpoten is. Lange werkdagen met een werkdruk die soms bijna niet te houden is, is mij niet onbekend. Maar om dan nu gewoon alles op je dooie gemakje te doen, is omschakelen. De inefficiëntie en hoe laconiek hier met alles wordt omgegaan doet mijn mond soms open vallen. En waarbij ik eerst dacht dat het misschien wel tegen zou vallen hoe tropisch het ziekenhuis hier misschien wel is, gezien het een groot district ziekenhuis is met 260 bedden en er zelfs een elektronisch patiëntendossier (EPD)!!, is er aan tropische casuïstiek geen gebrek. En misschien is het wel fijn om daarom in een groter ziekenhuis te zitten, met net wat meer resources, zodat je ook net wat beter de diagnoses kan stellen (wat me in de toekomst weer beter leert om dit met minder resources te doen). Een uitgebreidere beschrijving over al het reilen en zeilen in het ziekenhuis zal in een volgende blog aan bod komen, want voor nu lijkt dit me genoeg leesvoer voor iedereen die mijn blog wilt volgen. Het zou jammer zijn als iedereen al na mijn eerste blog afhaakt omdat het te langdradige verhalen zijn. Maar een volgende blog gaat er zeker op korte termijn volgen (waarschijnlijk binnen enkele dagen).  

Foto’s

16 Reacties

  1. Jan van der Horst:
    13 augustus 2021
    Ik vind het heel erg leuk, iets van je te horen en mijn Afrika kennis op te vijzelen.
  2. Otto en Marry:
    13 augustus 2021
    Leuk om te lezen..
  3. Carla:
    13 augustus 2021
    Ik ga je zeker volgen en me verheugen op onze reis😁
  4. Josephine Bancso:
    14 augustus 2021
    Ik vind t ook ontzettend leuk dit te lezen Céline.
  5. Willeke:
    14 augustus 2021
    Heel leuk om je verslag te lezen, zo'n totaal andere wereld daar in Afrika! Zal weer heel bijzonder zijn wat je allemaal mee gaat maken en ervaren.
  6. Mark:
    14 augustus 2021
    Leuke blog! Ga hem volgen
  7. Erna:
    14 augustus 2021
    Geweldig zo met je mee te reizen in Afrika! Mooie contrast rijke foto’s! En geiten!
  8. Richa:
    14 augustus 2021
    Céline, ik kan niet wachten op het vervolg van je blog ! Verder wens ik jullie beiden een goed verblijf in Berekum.
  9. Ome Bram:
    15 augustus 2021
    Céline,
    Zondag, Deventer locale tijd 08:28 uur !
    Fijn om jullie belevenissen en ervaringen via je reisblog te mogen en kunnen volgen. Nu je dit leest, zullen jullie natuurlijk al weer hard aan het werk zijn in Berekum. Ik zie uit naar je volgende blog.
  10. Damaris:
    15 augustus 2021
    Geniet ze en werk ze Cé!
  11. Angel:
    15 augustus 2021
    👍🏼Houd ons op de hoogte
  12. Greetje:
    16 augustus 2021
    Ik vind het heel leuk om deze blog te lezen.
  13. Marlou:
    17 augustus 2021
    Leuk en interessant om te lezen Celine, ik ga zeker je blog lezen en heel veel succes en werkplezier daar nog !
  14. Frieda en Bert:
    20 augustus 2021
    Beetje laat maar heel leuk om te lezen
  15. Greetje:
    22 augustus 2021
    heel leuk om jou blog te lezen
  16. Ronny van Maanen:
    30 augustus 2021
    Mooi geschreven dushi! Leuk :)