Mepakyew

Alweer ruim een maand geleden dat ik een blog heb geschreven, dus het werd wel weer eens tijd om achter de computer te gaan zitten om het jullie een beetje op de hoogte te houden van hoe alles hier verloopt. Alleen al het feit dat de volgende blog langer op zich heeft laten wachten, is voor mij een teken dat ik me steeds meer aan de leefstijl hier aanpas: absoluut niets overhaasten en bijna alles wat je vandaag kan doen, kan ook de dag erna, of die dag daarna of zelfs volgende week. Als Lauren en ik tegenwoordig dingen willen plannen of moeten doen, gebeurd dat echt op het allerlaatste moment. Wat dan soms nog wel eens (heel kort) een beetje paniek oplevert, als je bijvoorbeeld de volgende dag een presentatie moet geven, maar het internet er weer eens uit ligt (iets wat de laatste tijd steeds vaker voorkomt dat het netwerk in de hele omgeving slecht is), dus geen mogelijkheid hebt de laatste informatie aan te passen en de vragenlijst die je voor een opdracht moet uitprinten ook niet lukt (omdat je in de printshop alleen kan printen vanuit je mail). Maar als je hier wilt overleven moet je in alternatieve oplossingen denken, en dat werkt gelukkig vaak ook wel. Zo kon ik uiteindelijk mijn vragenlijsten uitprinten door heel lief te vragen of ik niet dit keer vanaf een USB-stick mijn documenten mocht afdrukken. Het feit dat ik een Obruni ben en toch wat woordjes Twi spreek, helpt daar erg bij. Mepakyew (spreek uit: meepatsjoew) is hierbij een belangrijk woord: het betekent 'alsjeblieft' en wordt nog vaker gebruikt dan het 'please' van de Engelsen. En Mepakyew hebben we de laatste tijd veel moeten gebruiken. Want het internet hier is niet alleen slecht, het kan ook op raken (hier heb ik het dan over de wifi in huis). Je laadt dit namelijk als beltegoed op een simkaart, die je vervolgens in een wifi box stopt. Echter, wij kunnen dit zelf niet op een sim-kaart zetten, omdat dit alleen op een simkaart kan die persoonsgebonden is. En gezien wij buitenlanders zijn, kunnen we niet zelf zo'n kaart aanschaffen. Kortom, via een zeer omslachtige, ingewikkelde manier, waarbij wij bij een straatverkoper van mobiele producten contant geld moesten over laten maken naar het mobiele nummer van onze collega (=mobile money), zodat onze collega op afstand het geld op onze wifi simkaart kon zetten. Dit is maar één voorbeeld van hoe omslachtig dingen hier soms gedaan worden. 

Mepakyew hebben we ook nog opnieuw moeten gebruiken voor de auto. Want nadat onze accu is vervangen en het weer zonder problemen doet, vonden we dat er ook nog eens naar de ventilatoren moest worden gekeken die steeds meer lawaai begon te maken. Of Sammy (onze chaperon wanneer het aankomt op reparaties aan onze auto) Mepakyew wilde helpen bij het laten repareren. Hiervoor zijn hij en Lauren een hele middag onder de pannen zijn geweest voor het laten vastzetten van de ventilator en het vervangen van een klein onderdeel. Dat daarna bij het starten van de auto ineens een nieuw geluid te horen was, leek niet zo'n probleem. En een proefritje op en neer naar Sunyani, een ritje van bijna een uur heen en een uur terug, leek dit te bevestigen. Echter, toen wij vorig weekend naar Kumasi reden bleek niets minder waar. Na ongeveer 3 uur op de weg te hebben gezeten zonder problemen, raakte onze auto bij de eerste de beste file bij het binnenrijden van Kumasi binnen 5 minuten oververhit. Als je dan als twee blanke vrouwen uitstapt, kan je rekenen op genoeg 'hulp' van de lokale mannen. Gelukkig hadden wij de diagnose van de auto al eigenlijk gesteld voordat we uitstapten: een oververhitte moter, meest waarschijnlijk door een probleem van de ventilatoren. Na ruim een half uur wachten, het bijvullen van de koelvloeistof (met gewoon kraanwater), konden we weer op weg om het laatste halfuur naar ons hostel te rijden. Waar we net op tijd aan kwamen, voordat onze motor weer oververhit raakte. De volgende dag, als echte Afrikanen gewoon onze kop in het zand steken en bedenken dat we de volgende dag wel zouden zien hoe het zou lopen. Totdat we tegen 16.00 uur met een mede Obruni in het hostel aan de praat raken, die zijn auto bij de mechanic niet ver van het hostel heeft staan en er erg lovend over is. Met zijn 3en rijden we daar naartoe, om het probleem (en de mogelijke diagnose) uit te leggen en of ze Mepakyew dit vandaag nog kunnen maken. Nadat meerdere koppen onder de motorkap hebben gekeken, wordt er uiteindelijk een specifiek mannetje voor de elektrische bedrading bij gehaald. En na het vervangen van een kabeltje en wat andere checks, wordt na 30 minuten onze auto weer gestart, waarbij we direct de ventilator ook horen aanslaan. Succes! Met grote dankbaarheid, een betaling van een 50 cedi (= omgerekend ongeveer 7 euro) en het telefoonnummer van de mechanic voor als de auto de volgende dag toch oververhit zou raken, rijden we blij en toch ook wel opgelucht terug naar ons hostel. 

De volgende dag kunnen we heerlijk in de ochtend Lauren haar 27e verjaardag vieren, zonder ons zorgen te hoeven maken om de auto. Alle cadeautjes die ik van te voren van familie en vrienden heb ontvangen, voor vertrek naar Ghana, en zelf heb geregeld, zijn een grote verassing voor Lauren. Zeker ook als blijkt dat we ondertussen ook best wel wat vrienden in Kumasi hebben gemaakt, die stuk voor stuk langs komen en eventueel ook een cadeautje mee geregeld. Blij en met nieuwe energie, rijden we zonder auto problemen in ongeveer 4 uur terug naar Berekum. Alwaar we 's avonds nog de slingers uithangen (letterlijk) en de muziek keihard aanzetten om even met zijn tweeën helemaal los te gaan; om te vieren dat Lauren jarig is, maar ook dat we alweer bijna op ons halverwege punt zijn beland, dat de auto ons weer zonder problemen thuis heeft gebracht, dat we steeds meer vriendschappen opbouwen en vooral dat we nog steeds genieten van deze bijzondere ervaring, hoe moeilijk, omslachtig of ingewikkeld sommige momenten ook mogen zijn. Want het doet ons ook beseffen hoeveel geluk we hebben dat wij in een land zijn geboren waar we zoveel meer mogelijkheden hebben dan de mensen hier.