Tumi

Ik wist dat ik op zich op een goed moment in Ghana zou aankomen; een tijd waarin juni en juli de regenmaanden zijn en in augustus het weer droger wordt maar met een aangename temperatuur (rond de 28 graden). Echter, als ik met mensen thuis bel, mag duidelijk zijn dat het weer in Nederland een stuk beter is dan het weer hier. De afgelopen dagen heeft het ontzettend veel geregend en is het zelfs zo fris dat een regenjas overdag en een vest/trui in de avond geen overbodige luxe is. Op zich zou de regen alleen geen probleem moeten zijn, dat zijn we in Nederland immers ook gewend. Was het niet dat de regen hier ook vaak gepaard gaat met wat andere kleine, minder prettige bijkomstigheden. De accu van onze auto ervaart de koelere temperaturen namelijk zoals de accu's in Nederland in hartje winter soms problemen geven. We zijn nu al twee keer door de maintenance van het ziekenhuis geholpen doordat ze ons een jumpstart hebben gegeven, na de eerste keer hebben we al wel de accu laten doormeten (eerst bij een mechanic die een zelf gefabriceerde zuurmeter had en later ook nog bij een Toyota garage met een echte multimeter, waarbij beide metingen aangaven dat de accu goed zou moeten werken). Maar de metingen blijken dus toch niet zo betrouwbaar, er lijkt wel een verband met heel veel regen en koude temperaturen. Maar misschien moeten we uit voorzorg toch maar de accu laten vervangen (voordat we ergens een keer in the middle of Nowhere, zonder hulp van de maintenance...

Maar niet alleen de stroom in onze auto is een probleem met de hevige regenval; we hebben ook regelmatig stroomstoringen. Deze kunnen behoorlijk belemmerend zijn, want zo kan in het ziekenhuis geen enkel werk worden gedaan zonder stroom (want alles gaat via het elektronisch patiëntendossier), zo kan het zelfs gebeuren dat je een patiënt pas een dag later kan ontslaan, omdat je anders het papierwerk niet kan regelen. Het enige wat we dan kunnen doen is al wat controles op papier zetten voor de patienten. E met de storingen is het thuis eerst nog wel gezellig en knus om een hoofdlamp op te koken (gelukkig hebben we een gasfornuis en geen elektrisch kookplaatje) en bij kaarslicht te eten (gelukkig heb ik gezien wat ik kookte, want aan tafel was dat niet meer te zien bij het kaarslicht). Maar het wordt wel vervelende als de stroomstoring langer duurt want onze watertank (die een paar dagen mee gaat, al naar gelang hoe zuinig we met het water omgaan), omdat deze moeten bijvullen met een elektrische pomp. Dus als de stroomuitval lang genoeg duurt, zoals deze week het geval was (lees: 2 volledige dagen zonder stroom), is het wel verstandig om douches uit te stellen, anders kan je het toilet doorspoelen op den duur wel vergeten. En zeker in de dagen van de stroomstoring werd het toilet door huisgenoten en ondergetekende wel wat vaker dan normaal gebruikt (misschien toch door die aubergine waar de wormen in zaten?).   Douchen is hier sowieso niet mijn favoriete bezigheid vanwege het gebrek aan warm water, wat in de ochtend helemaal verschrikkelijk is gezien het dan al koud genoeg is door alle regenval. 

Tot slot zorgt de regen ervoor dat niets echt droog wordt, wat betekend dat je dingen goed moet uithangen en maar moet accepteren dat je kleding vaak nog wat vochtig weer aan trekt. Voor mijn rugtas die ik mee neem naar het ziekenhuis, betekent het dat ik die gemiddeld 2x per week van buiten even goed met wat papier moet schoonvegen van alle schimmel die zich er vanbuiten op nestelt. Maar verder is het wel fijn acclimatiseren hier hoor!

Als welkome afwisseling na 3 weken achter elkaar werken, zonder een dag vrij, zijn we vorig weekend naar Kumasi gegaan (de op 2de grote stad van Ghana en de dichtstbijzijnde grotere stad). Een bedrijvige stad, die vooral qua verkeer heel druk is. Na een lange rit van ruim 4 uur van Berekum naar Kumasi, waarbij je continu bedacht moet zijn op inhalende minibusjes (afgeladen met veel te veel passagiers die je voorbij komen scheuren alsof ze een doodswens hebben) en grote putholes (die zo groot en diep zijn, dat als je ze niet ontwijkt je je auto total loss kan rijden of in het beste geval alleen een klapband krijgt). Na enkele weken in Berekum was het heerlijk om in een iets minder conservatieve omgeving te zijn en ons te begeven tussen andere expats en locals met een wat modernere manier van denken. Hierbij kan ik twee mensen niet ongenoemd laten; Milou en Zeynab. Milou is de oprichters van Tumi Hostel (het geweldige, rustgevende hostel waar we verbleven) en van de Tumi foundation. Zeynab is een van de werknemers bij Tumi hostel, een inspirerende, sterke vrouw die uitdraagt dat het voor lokale vrouwen zeker wel mogelijk is hier in Ghana voor zichzelf op te komen. Tumi is een Twi woord, dat zoiets betekent als empowerment. Dat is dan ook waar de stichting mee bezig is; vrouwen te leren voor zichzelf op te komen en  voor zichzelf en hun kinderen te zorgen, door middel van hen naailessen aan te bieden en ondernemingsvaardigheden te leren. Het gaat dan specifiek ook vrouwen die op jonge leeftijd zwanger raken en daardoor van school af moeten en mede daardoor moeilijker aan werk kunnen komen. Daarbij krijgen ze ook seksuele voorlichting en gratis anticonceptie. In het hostel staat de gemeenschappelijke omgeving vol met rekken en kasten met kledingen en andere accessoires die de vrouwen hier maken. Het is een stichting naar mijn hart, want als ik iets geleerd heb tijdens mijn tropencursus in Amsterdam (of eigenlijk vooral online achter mijn bureautje op zolder), is het absoluut niet alleen het werk in het ziekenhuis wat voor veel mensen een betere toekomst brengt, maar juist door vrouwen de power te leren geven voor zichzelf op te komen en te zorgen. Alleen zo kunnen we tienerzwangerschappen voorkomen, of zorgen dat als deze vrouwen toch zwanger worden ze een betere toekomst kunnen bieden zichzelf en aan hun kinderen. Prevention is key! Een ieder die deze blog leest en dan ook een klein beetje zou willen bijdragen aan verbetering van de gezondheid van de mensen hier, zou ik dan ook vriendelijk willen verzoeken om de site van Tumi (https://www.tumighana.org/nl/home-nl/) eens te bezoeken en hen eventueel te steunen door een kleine donatie te doen. Ik heb met eigen ogen gezien en ervaren dat het geld van deze stichting direct bij de jonge vrouwen terecht komt en de verhalen gehoord over hoe het hun leven en dat van hun kinderen, heeft veranderd. Mijn eigen bijdrage heb ik al ruimschoots gedaan door kleding, stoffen en accessoires te kopen. En dit zal vast niet de laatste keer zijn dat ik dat doe. Milou, Zeynab en alle andere vrouwen; keep up the good work! Wat een geweldig initiatief en wat een doorzettingsvermogen hebben jullie allemaal, dat jullie zelfs in de zware tijden van corona het hoofd boven water hebben weten te houden, daar heb ik ontzettend veel respect voor!

P.s. kijk ook onder de foto's en video's voor nieuwe bestanden (die ik niet allemaal hier onder het verhaal plaats)